rozdział 69

Znudzona ciągłym śledzeniem odwróciłam się do Alex.

-Alex... słuchaj... nie musisz za mną  łazić jak pies za dupą. 

-Myślisz, że nie mam ciekawszych rzeczy do robienia? 

- No raczej...-Alex złapała mnie za szyje i przygniotła do drzewa.

- Posłuchaj. Gdyby nie fakt,że jesteś siostrą mojej przyjaciółki, już dawno byś była martwa.- Alex puściła mnie, odwróciła się i ruszyła przed siebie.

- Co ona ma na Ciebie?- Spytałam Alex. Ta przystanęła.

- Nic.

- Nie wierzę. Może nie znam jej tak dobrze jak Susan która się wychowała przy niej, ale to w końcu moja matka. Jest wampirem. Nie można jej ufać.

- A Mateuszowi i Davidowi?

- To co innego. - Alex szybkim krokiem podeszła do mnie.

- To wcale nie jest co innego. Oni, tak samo jak i twoja matka powinni być martwi. I tak będzie gdy tylko to całe zamieszanie się skończy.

- Co masz na myśli?- Alex zakpiła.

- Myślałam, że jesteś mądrzejsza.

- Dlaczego chcesz ich zabić?

-Bo umarli!!! I powinni być martwi!!- Spuściłam głowę. Ale stanęła dęba, po chwili odwróciła się. Za nią stała moja matka.

-Ja...

- Mogę pozwolić Ci umrzeć, jeśli tego na prawdę chcesz. Szczerze mówiąc sama o tym kilka razy myślałam....ale wiesz co... jeszcze się przydasz. -Moja matka dała swoją krew Alex a potem skręciła jej kark. 

- Dlaczego to zrobiłaś?!

- Ponieważ złamała zasadę.

- Niby jaką?

- Miała się do Ciebie nie odzywać.

- Nienawidzę Cię! - Ruszyłam przed siebie. Wiedziałam, że moja matka patrzy się w moją stronę, ale nie ruszyła się. Gdy byłam już daleko od nich wpadłam na Monikę.Wyglądała blado.

- Co...?- Nie zdążyłam zapytać bo Monika zemdlała.

Chodziłam cała podenerwowana z kuchni do salonu  to z salonu do kuchni. Monika leżała martwa na kanapie, David i Mateusz byli w kuchni a Is szukała zaklęcia w książkach po swojej prababce.

- Przestań łazić. To nic jej nie pomoże. - Powiedział David.

- Kiedy ja się denerwuję. Ona... jak ona ma żyć jako... ja...- Upadłam na kolana.Mateusz spojrzał na Davida a potem zwrócił się do mnie.

- Pomożemy jej.

- Ja się na to nie piszę.- Powiedział David. Mateusz zbliżył się do mnie. Chciał dotknąć moich ramion, ale się odsunęłam. 

- Nie... dotykaj mnie.- Wstałam. W tej samej chwili do kuchni weszła Is.

- Mam dobrą i złą wiadomość. Którą chcecie?

- Dobrą. -Powiedziałam

-Właściwie... to obie są złe.

- Mów.- David.

- Znalazłam zaklęcie...

- Super. - Is miała oczy bez wyrazu.

- Ale zadziała tylko wtedy gdy płynie w tobie jeszcze ludzka krew i... potrzebny jest człowiek która odda swoją duszę.- Czułam jka nogi uginają mi się, ale stałam nadal.

- A druga wiadomość? -Spytałam.

- No więc...- Is spojrzała w stronę salonu. Nie czekając na odpowiedź pobiegłam w tamtą stronę.Reszta pobiegła za mną. Moniki nie było. 

- Przepraszam. Zobaczyłam, że się rusza. Wstałam a po chwili już jej nie było.

- Musimy ją znaleźć. - Mateusz i David ruszyli w stronę drzwi.Ruszyłam za nimi.Zatrzymali się.

- Zostajesz. - Powiedział David.

- To moja przyjaciółka. Nie mogę tak jej zostawić.-Mateusz podszedł do mnie. Odsunęłam się. Widziałam w jego oczach, że czuje żal.

- Rzadko kiedy zgadzam się z Davidem, ale tym razem ma rację. Jeżeli tylko znajdziesz się w jej obecności może stać Ci się krzywda. Nie chciałbym tego.

- Masz pecha bo ja zamierzam iść z wami.

- Ja to załatwię.- Mateusz niechętnie odsunął się ode mnie ustępując miejsca bratu. David stanął przede mną, hipnotyzując mnie. Mrugnęłam kilka razy. Rozejrzałam się wokoło i poszłam do kuchni zrobić se kanapkę.